Een nieuwjaarswens: een volk dat leeft…

Halverwege de Afsluitdijk staat gegraveerd in het Lely monument: ‘Een volk dat leeft, bouwt aan zijn toekomst’. Een simpele waarheid, die niemand zal durven ontkennen. Wat moeten we in 2022 doen om deze mooie spreuk voor de komende generaties op een klimaat- en natuurbewuste wijze te realiseren? 

Laten we met deze blik eens naar de huidige Randstad kijken. Wat meteen vreselijk opvalt op weg naar een klimaat- en natuurbewuste toekomst, is de botsing tussen Schiphol en wonen + natuur. In de Bosatlas is te zien dat er in de ellips, met de klok meebewegend, tussen Beverwijk, Zaandam, Amsterdam, Hilversum, Mijdrecht, Alphen a/d Rijn, Leiden en Haarlem ernstige geluidsoverlast is. Voegen we daar de kerosinedampen van de vliegtuigen en het gigantische grondbeslag in het Groene Hart van Nederland aan toe, dan zal Schiphol dus weg moeten. Naar zee dus. Op een eiland met daaromheen een door de mens gemaakte waddeneilandenconstructie, die tevens het zandtransport langs de kust reguleert en de te hoge golven dempt. Daar hebben we ervaring mee, met de experimentele Zandmotor bij Den Haag. De rondvliegende vogels? Tja, daar zal wat op gevonden moeten worden, net als bij het huidige Schiphol, trouwens. Geen vaste landingsbanen maar drijvende landingsbaanpontons van hoogwaardig beton, optimaal te richten op de heersende windrichting. De bestaande terminals kunnen in gebruik blijven, verbonden door een ondergrondse hogesnelheidsverbinding met het eiland. Deze hoogwaardige openbaar vervoer variant laten we meteen in een grote, ondergrondse cirkel doorlopen, weer met de klok mee bewegend, tussen Haarlem, Amsterdam, Utrecht, Gouda, Rotterdam en Den Haag. Het Groene Hart van Nederland kan weer gebruikt worden voor alleen wonen en de natuur.

Misschien kunnen we weer een aantal polders vullen tot natuurmoeras? Zo regelen we de waterhuishouding beter in plaats van dom leegpompen. En, oh ja, de boeren moeten de koeien ’s zomers weer allemaal buiten laten lopen en kleinere lichte tractoren gaan gebruiken, zodat ze in het drassige land niet vastlopen. Met natuurlijk een afdoende vergoeding per liter melk voor het extra werk. Op het drassige land zullen Grutto, Kemphaan en Kievit het ‘opeens’ veel beter gaan doen.

Tijdens de lockdownperiode heb ik gefascineerd de biografie van Cornelis Lely van Cees Banning gelezen. Wat een verhaal van botsende financiële en ideële belangen in het begin van de 20ste eeuw! Vergeten in die tijd: het milieu, waardoor er een laffe plas zoet water ontstond: het IJsselmeer. Dat gaan we veranderen in het plan Lely 2.0. Hoe we dit gaan doen? (1) Met de doorbroken Afsluitdijk (met bruggen) waardoor het getij weer grip krijgt op het IJsselmeer, pardon, de Zuiderzee. Een uitdaging voor de TU Delft om dit veilig te laten verlopen, maar daarom worden ook (2) de dijken eromheen versterkt en (3) een reeks nieuwe woon- of natuureilanden verbonden door mooie bruggen van Enkhuizen naar Stavoren (en omgekeerd natuurlijk!) met trein-, auto-, fiets- en voetverbindingen. Wie gaat dit uitvoeren? Het Europese bedrijfsleven onder directie van Rijkswaterstaat 2.0 met theoretische ondersteuning van de Technische Universiteiten. Rijkswaterstaat moet met afdoende kwalitatief technische mensen worden versterkt om dit in goede banen te leiden. Waterbouw research aan de Universiteiten zal enorm uitgebouwd moeten worden. Weggegooid geld als de klus geklaard is? Zeker niet, er zijn genoeg delta’s in de wereld met dezelfde natuur- en woonproblematiek. 

Laten we Nederland weer het eerste Waterbouwland van de Wereld maken!
Ik wens u allen een voorspoedig 2023, 2024, 2025, 2026 etc.